Belgesel, doğa ve insan arasındaki ilişkinin değişimini sorgulayan derin bir keşfe çıkar. Filmin ana teması, insanın doğa ile olan bağını kaybetmesi ve bunun doğurduğu sorumlulukları araştırmaktır. Yönetmen Nilgün Yanık Emiroğlu, geçmişte doğayla uyum içinde yaşayan insanın günümüzde doğa karşısındaki yabancılaşmasını ele alır. Bu yolculukta, Muğla'da yaşayan filozof Ali Osman Gündoğan'dan, ziraat profesörü Hüseyin Hüsnü Kayıkçıoğlu'na, çiftçilerden iktisatçılara kadar pek çok uzmandan görüşler alır.

Film, insanlık tarihinin büyük bir kısmında doğa ile derin bir bağ kuran insanın, kapitalizm ve sanayi devrimi ile nasıl bu bağı kopardığını ortaya koyar. Zeytin ağaçları, toprağın minarelleri, akarsular ve hava, geçmişin hatırlatıcı simgeleri olarak yer alır; bu unsurlar bir zamanlar insanların yaşama gücü bulduğu kaynaklarken, şimdi çıkarların ve modern bilimin etkisiyle ihmal edilmektedir. Doğanın mekanik bir şey gibi algılanması, insanı doğadan yabancılaştıran kritik bir kırılma noktası olarak vurgulanır.

Film, toprak, su ve hava gibi temel kaynakların nasıl tahrip edildiğini, bu tahribatın getirdiği ekolojik krizleri ve sosyal adaletsizliği sorgular. Bu kayıpların sorumluluğu üzerine derin bir iç hesaplaşmaya giren anlatıcı, aynı zamanda geçmişteki dayanışma kültürünü hatırlatarak, “dayanışma ekonomisi” gibi alternatif çözüm yollarına da dikkat çeker.

Belgesel, doğayla kurulan ilişkiyi yeniden keşfetmek ve insanın toprağa ait olan bağlarını yeniden inşa etmek adına bir çağrı yapar. Bu çağrıya Anadolu’nun henüz yok edilmemiş olağanüstü güzellikte bozkırları, dağları, ağaçları,akarsuları ve çiçekleri eşlik eder.